Blogoπαίχνιδο - Τι με εκφράζει... (σήμερα,ε?)

Blogoπαίχνιδο - ένα ποίημα, ένα ρητό κι ένας πίνακας που με εκφράζουν. Με κάλεσε η ντίντι στο παιχνίδι της roadartist και πολύ με δυσκολεύει βέβαια. Ένα? Μα ΕΝΑ?! Ξεχάσατε ότι είμαι ζυγός? Τσκ! Λοιπόν, θα παίξω με ό,τι με εκφράζει ΣΗΜΕΡΑ. Το πρώτο ποίημα που μούρχεται στο μυαλό, το πρώτο ρητό και λοιπά. Γιατί ΕΓΩ… να επιλέξω ΕΝΑ… στις γενικές γραμμές μου…? ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ!

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ...

Ξυπνησα με μια διάθεση ανάλαφρη. Έπιασα κάποιες σημειώσεις, θυμήθηκα, και βρήκα ένα ποίημα που με πλημμυρίζει εικόνες και μουσική, φαντασία, όνειρο και πόθο. Αυτό λοιπόν με εκφράζει σήμερα:

-Όλο το μέσα μέρος σκονισμένο -

όλο το μέσα μέρος σκονισμένο

και σκοτεινό, σαν από κάποιο πένθος,

κλειστό και κλειδωμένο – χρόνια σκόνη

στα έπιπλα, στα ρούχα, στα βιβλία,

παντού΄ κι όπως ανοίγεις τα παράθυρα

και μπαίνει ο ήλιος σε κλεισμένο σπίτι

χρόνια μετά – καινούργιο φως και αέρας,

κι η σκόνη, κόκκοι ολόχρυσοι, χορεύει

μετέωρη στο φως σαν να γιορτάζει΄

κι όπως μικρό κορίτσι που επιστρέφει

χρόνια μετά, σαν από κάποιο πένθος,

στο σπίτι το κατάκλειστο, κι ανάμεσα

στα έπιπλα δειλά, σχεδόν χορεύοντας,

σαν αεράκι αδέξιο αναδεύει

με το λευκό της φόρεμα τη σκόνη,

κι όπως περνάει ανάμεσα στα έπιπλα,

γέρνοντας λίγο από δω λίγο από κει,

γυρίζοντας μισόλογα και εικόνες

στην μνήμη της, με αφηρημένα δάκτυλα

πάνω στις σκονισμένες επιφάνειες

γράφει το σχήμα μιας χορογραφίας

χρόνια λησμονημένης΄

Έτσι μπήκε

Το φως στο μέσα μέρος το κατάκλειστο

Και σκοτεινό σαν από κάποιο πένθος,

Χρόνια μετά, κι ένα κορίτσι έγραψε,

Με αφηρημένα δάκτυλα στην σκόνη,

Το σχήμα μιας κρυφής χορογραφίας

Κι έπειτα φύσηξε απαλά τη σκόνη

Σαν το κερί και σβήστηκε το σχήμα.

Διονύσης Καψάλης

(από τον Κρότο του Χρόνου)

ΤΟ ΡΗΤΟ...

είναι πολλά που μου κάνουν πολύ δασκαλίστικα και με χαλάνε. Δεν γουστάρω να με κατευθύνουν. Κλωτσάω. Αλλά κάποια βάζουν σε λέξεις τις σκέψεις μου. σήμερα, χτες και ελπίζω αύριο δίνω την μάχη μου να είμαι αυτό που νοιώθω. Όχι βάσει νόρμας αλλά Αυτό που θέλω σήμερα είναι ζωή. Γάργαρη, μεθυστική και ανάλαφρη. Ιναφ με τα βαριά.

"You don't stop laughing because you grow old. You grow old because you stop laughing". (Δεν σταματάς να γελάς επειδή γερνάς. Γερνάς γιατί σταματάς να γελάς.) -

Michael Pritchard

Και το καπάκι που του πάει γάντι:

"Άμα δεν γελάς με τον εαυτό σου, χάνεις πολλές ευκαιρίες για γέλιο." (άγνωστος) …αλλά σε πόσους ταιριάζει….

ΚΙ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ...

Τώρα το ακόμα πιο δύσκολο… ένας πίνακας… μα ΕΝΑΣ?! Τεσπα, επαναλαμβάνομαι. Γκρρρ. αδύνατον. Εντελώς ΑΥΤΗ την στιγμή, αυτές οι εικόνες (κι ένα γλυπτό) μου ήρθαν στο μυαλό. Δουλειά των georgia o’keefe, frida kahlo, rodin, modigliagni .

ΥΓ.Δική μου δουλειά δεν θα μπορούσα να βάλω στην ίδια ανάρτηση με τους μεγάλους. Ντίντι μου, σόρι. Κάποια στιγμή ιδιωτικά,ναι? :)

*ακούγεται η «πόλη» από την καινούργια δουλειά του Δημήτρη Μαραμή «Σκηνές από βουβή ταινία» (βλέπε ανάρτηση στο άλλο μου)