Monday, April 28, 2008

Τάλισκερ...γιατί έτσι μούρθε...

(13/4 – εκείνη την μέρα…)


...ακούω τις μουσικές σου απόψε…

ανοιχτό το blog σου συνέχεια

να διαβάζω λόγια πασπαλισμένα αγάπη

και να γυρνάω εδώ στην άσπρη σελίδα.

Να φαντάζομαι την βραδιά που χάνω

Γιατί ο θάνατος δεν μου επιτρέπει

Να συγκινηθώ με της ζωής τα όμορφα.

Έτσι νάμαι, στους τέσσερις τοίχους

Εγώ, ένα σώμα που πονάει

Ένα μυαλό που ψάχνει παράθυρο

Μια ψυχή που παίρνει αέρα.

Σε ξέρω τόσο.

Αλλά νοιώθω ότι με σκέφτεσαι

Ότι με νοιάζεσαι

Κι ας είχαν προτεραιότητα

Φιλίες χρόνων δοκιμασμένες.

Θέλω να σου πω μια φορά

Και να με προσέξεις καλά

Ότι και γω είμαι εδώ για σένα.

Κι όποιος σου πει ότι είσαι μόνη

Θάχει να κάνει μαζί μου.



*ακούγεται το "bang, bang" απο την dalida. για σένα.

Saturday, April 26, 2008

7 σήμερα!

Σαν σήμερα.

Σε περίμενα,

έτοιμη να σε αγαπήσω ήδη.

Η στιγμή

που σε πήρα την πρώτη μας αγκαλιά…

Το πρώτο μου βλέμμα, το δικό σου.

Η αίσθηση της ευθύνης.

Η σταγόνα αίμα στο πρώτο σου εμβόλιο

Που μου θύμισε την θνησιμότητα σου.

Το χαμόγελο που με έλιωσε ξανά και ξανά.

Και η καψούρα που μεγαλώνει

Σκιάζοντας κάθετι άλλο έχω ποτέ νοιώσει…

Αγάπη απόλυτη…

Το πιο τέλειο δημιούργημα μου…

Τα πιο φωτεινά μου χρώματα

Καλύτερα από μένα

Κι από κάθε τρελλή μου ευχή.

Κοριτσάκι μου.

Του κόσμου η ομορφιά

Μέσα σου ανθίζει.

Είμαι περήφανη που με διάλεξες.

Να τα εκατοστήσεις!

Πολύχρωμη πάντα νάσαι.

Ευχή μου? Η ευτυχία να σε γουστάρει πάντα.

Σε λατρεύω μωρό μου...

Η μαμά.


*ακούγεται το xally gally της ελένης τσαλιγοπούλου με τους μίκρο. παραγγελιά της εορτάζουσας, βεβαίως-βεβαίως!

**ΜΟΛΙΣ τελείωσα την ΡΟΖ διακόσμηση που ήθελε. το απόγευμα τα κεράκια... για την ώρα πάρτε απο αυτά τα μικρά. καφέ έχω έτοιμο... :)))))

Monday, April 14, 2008

Εμμονές μιας παράξενης...

Ως φανατική παράξενη, τον τελευταίο καιρό τραβάω ζόρι με τα ‘επίκαιρα’ και τα παιχνίδια που έρχονται ξαφνικά. Αναστατώνομαι. Θέλω ας πούμε να γράψω για τα γενέθλια πχ του γιάννη φιλιππίδη τώρα – να, τελικά τάχασα η απαράδεκτη! - αλλά έχω αγανακτήσει κάτι που θέλω να μείνει εκεί, πάνω-πάνω… ή να πρέπει να αλλάξω την μουσική γιατί δεν είναι χαρούμενη αρκετά για μέρα χαράς. Ή ας πούμε παίζει blogoπαίχνιδο και παραείναι χαρούμενο. Ή να μούρθει να γράψω για κάτι στις ειδήσεις που με έχει συγκλονίσει, όπως την ιστορία με τον natividad, τον σκύλο που πέθανε από ασιτία στο όνομα της τέχνης στην κόστα ρίκα…

Τεσπα. Τι λέω? Ότι είμαι περίεργη και τα θέλω έτσι. ΕΤΣΙ. Έχω μια ιδέα πώς θέλω το μπλόγκ μου και όλ’αυτά με αποσυντονίζουν. Το αποτέλεσμα είναι να με πιάνει και μια πίεση και τελικά βγαίνω γαιδούρα που δεν αναρτώ ευχές ή το κάνω και σκοτώνω την ‘αγανάκτηση’ μου… κι αυτό με τρελλαίνει. Και με κάνει έξαλλη. (εμμονές δεν είπαμε?)


Έτσι λοιπόν - μπρος στον δρόμο που χάραξε η τάλισκερ! – εδώ είναι η παιδική χαρά που ενίοτε θα χρησιμοποιείται και για συνελεύσεις και λοιπά ομαδικά απαραίτητα.

Πολύχρωμη πρώτη καλημέρα!


υγ.Και for the record, χρόνια πολλά γεμάτα χρώμα και γέλιο στον γιάννη ΜουΣουΤης. Επιφυλάσσομαι για το πάρτυ που δεν κάναμε!

υγ2.θα πάρει λίγο χρόνο να πάρει μορφή και αυτό το παραγκάκι... σλόουλι θα γίνει... :)

*ακούγεται "ο παράδεισος χωρίς εσένα" της άλκηστις πρωτοψάλτη ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ αφιερωμένο στον γιάννη μου που δεν γιόρτασα όσο ήθελα. σε φιλώ πολύ πολύ γιάννη μου!