Wednesday, October 29, 2008

Π Ο Λ Υ Χ Ρ Ω Μ Η Α Σ Τ Ε Ρ Ω Μ' !!!!


Χρόνια πολλά Εστρέλλα μου!!!

Σαν σήμερα. Και κοίτα μια γυναικάρα!

Και πέρσυ μαζί.

όμως φέτος…


μια πραγματική φιλία

και όλες οι ευχές μου με αγάπη.

Ήταν δύσκολος χρόνος…

Ας μην κάνουμε απολογισμό.

Κερδισμένη βγήκες!

Κοίτα μπροστά με τα φλογερά σου μάτια, στέλλα!

Με ό,τι σε αρμάτωσε χαμόγελο

Και ό,τι σε έσκισε… Να γελάς!

Δώρο μου ένα πολύχρωμο γαιτανάκι χαράς

Να σε μαγεύει

Και κανείς να μην σου κόβει την θέα!

Σου εύχομαι να κλαις από την πολλή χαρά!

…Εγώ γιατί πιστεύω ότι αυτή είναι η χρονιά σου…?

Φτου σου κοπέλλα μου!


Π Ο Λ Υ Χ Ρ Ω Μ Η!!!!


*ακούγεται ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι! το "whiskey bar" των doors.Αυτό είναι το δώρο μου για τώρα…

(δεν έχω και χρόνο γαμότο όπως τάκανα…@#$%^&#@!) αλλά όλες μου οι σκέψεις μαζί σου θάναι σήμερα!!!! Χιλιόχρονη και λαμπερή νάσαι πάντα!

**ελπίζω του χρόνου να μπορώ να στην φτιάξω αυτή την τούρτα!!!!

Friday, October 24, 2008

Blogoπαίχνιδο - Τι με εκφράζει... (σήμερα,ε?)



Blogoπαίχνιδο - ένα ποίημα, ένα ρητό κι ένας πίνακας που με εκφράζουν. Με κάλεσε η ντίντι στο παιχνίδι της roadartist και πολύ με δυσκολεύει βέβαια. Ένα? Μα ΕΝΑ?! Ξεχάσατε ότι είμαι ζυγός? Τσκ! Λοιπόν, θα παίξω με ό,τι με εκφράζει ΣΗΜΕΡΑ. Το πρώτο ποίημα που μούρχεται στο μυαλό, το πρώτο ρητό και λοιπά. Γιατί ΕΓΩ… να επιλέξω ΕΝΑ… στις γενικές γραμμές μου…? ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ!

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ...

Ξυπνησα με μια διάθεση ανάλαφρη. Έπιασα κάποιες σημειώσεις, θυμήθηκα, και βρήκα ένα ποίημα που με πλημμυρίζει εικόνες και μουσική, φαντασία, όνειρο και πόθο. Αυτό λοιπόν με εκφράζει σήμερα:


-Όλο το μέσα μέρος σκονισμένο -


όλο το μέσα μέρος σκονισμένο

και σκοτεινό, σαν από κάποιο πένθος,

κλειστό και κλειδωμένο – χρόνια σκόνη

στα έπιπλα, στα ρούχα, στα βιβλία,

παντού΄ κι όπως ανοίγεις τα παράθυρα

και μπαίνει ο ήλιος σε κλεισμένο σπίτι

χρόνια μετά – καινούργιο φως και αέρας,

κι η σκόνη, κόκκοι ολόχρυσοι, χορεύει

μετέωρη στο φως σαν να γιορτάζει΄

κι όπως μικρό κορίτσι που επιστρέφει

χρόνια μετά, σαν από κάποιο πένθος,

στο σπίτι το κατάκλειστο, κι ανάμεσα

στα έπιπλα δειλά, σχεδόν χορεύοντας,

σαν αεράκι αδέξιο αναδεύει

με το λευκό της φόρεμα τη σκόνη,

κι όπως περνάει ανάμεσα στα έπιπλα,

γέρνοντας λίγο από δω λίγο από κει,

γυρίζοντας μισόλογα και εικόνες

στην μνήμη της, με αφηρημένα δάκτυλα

πάνω στις σκονισμένες επιφάνειες

γράφει το σχήμα μιας χορογραφίας

χρόνια λησμονημένης΄

Έτσι μπήκε

Το φως στο μέσα μέρος το κατάκλειστο

Και σκοτεινό σαν από κάποιο πένθος,

Χρόνια μετά, κι ένα κορίτσι έγραψε,

Με αφηρημένα δάκτυλα στην σκόνη,

Το σχήμα μιας κρυφής χορογραφίας

Κι έπειτα φύσηξε απαλά τη σκόνη

Σαν το κερί και σβήστηκε το σχήμα.

Διονύσης Καψάλης

(από τον Κρότο του Χρόνου)



ΤΟ ΡΗΤΟ...

είναι πολλά που μου κάνουν πολύ δασκαλίστικα και με χαλάνε. Δεν γουστάρω να με κατευθύνουν. Κλωτσάω. Αλλά κάποια βάζουν σε λέξεις τις σκέψεις μου. σήμερα, χτες και ελπίζω αύριο δίνω την μάχη μου να είμαι αυτό που νοιώθω. Όχι βάσει νόρμας αλλά Αυτό που θέλω σήμερα είναι ζωή. Γάργαρη, μεθυστική και ανάλαφρη. Ιναφ με τα βαριά.


"You don't stop laughing because you grow old. You grow old because you stop laughing". (Δεν σταματάς να γελάς επειδή γερνάς. Γερνάς γιατί σταματάς να γελάς.) -

Michael Pritchard

Και το καπάκι που του πάει γάντι:

"Άμα δεν γελάς με τον εαυτό σου, χάνεις πολλές ευκαιρίες για γέλιο." (άγνωστος) …αλλά σε πόσους ταιριάζει….



ΚΙ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ...

Τώρα το ακόμα πιο δύσκολο… ένας πίνακας… μα ΕΝΑΣ?! Τεσπα, επαναλαμβάνομαι. Γκρρρ. αδύνατον. Εντελώς ΑΥΤΗ την στιγμή, αυτές οι εικόνες (κι ένα γλυπτό) μου ήρθαν στο μυαλό. Δουλειά των georgia okeefe, frida kahlo, rodin, modigliagni .


ΥΓ.Δική μου δουλειά δεν θα μπορούσα να βάλω στην ίδια ανάρτηση με τους μεγάλους. Ντίντι μου, σόρι. Κάποια στιγμή ιδιωτικά,ναι? :)


*ακούγεται η «πόλη» από την καινούργια δουλειά του Δημήτρη Μαραμή «Σκηνές από βουβή ταινία» (βλέπε ανάρτηση στο άλλο μου)

Wednesday, October 15, 2008

Blogοπαίχνιδο – 7 αλήθειες μου


Με κάλεσε η τάλισκερ για την κυρία Φ. στο παιχνίδι. Είμαι σίγουρη ότι κάτι παρεμφερές παίξαμε πέρσυ αλλά τεσπα. Λοιπόν… Μμμ… με βρίσκετε σε μια χρυσή στιγμή και πολύ φοβάμαι ότι θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Δε βαριέσαι. Ζω για τις ανατροπές. Anything for excitement! Ανάσα γεμάτη και πάμε!

1. Από μικρή, όλα τα βλέπω με χρώματα. Τους αριθμούς, τα συναισθήματα μου, τις νότες, την κάθε μου ανάσα. Για πολλά χρόνια καταλάβαινα ότι κάτι διαφορετικό μου συμβαίνει. (πάψε ταραντούλα!) από μικρή έκανα ό,τι και οι άλλοι, αλλά έβγαινε αλλοιώς. Και γω ήθελα να μην ξεχωρίζω. Δεν το κατάφερα. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό είναι καλό!

2. έχω καταραστεί και τόχω ευχαριστηθεί χωρίς ενοχές. Έφτασα εκεί καταματωμένη. Αποδέχομαι τα άσχημα μου (σκέψεις, συναισθήματα) κι ας είναι επίπονο. Με κοιτάζω στα μάτια no matter what.

3. η αγάπη μου είναι επιλεκτική. Τίποτα δεν μένει στάσιμο. Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν όπως τα κύτταρα μας. Το μόνο σταθερό είναι η αισιοδοξία και ο κυνισμός μου. δίνω τα πάντα αν με κερδίσεις. Και με κρατήσεις. Αν με χαλάσεις, έκλεισα.

4. κρατάω τους πόνους δίπλα με τις χαρές. Δεν ξεχνάω, δεν μετανοιώνω, δεν διστάζω να ξαναβουτήξω. Τρίβω τις πληγές μου όπως χαιδεύω το χαμόγελο. Στόχος η ζυγοστάθμιση. Αποτέλεσμα? Πανδαισία συναισθημάτων.

5. ανήκω ΜΟΝΟ στον εαυτό μου. ‘αιώνια πίστη’ οφείλω μόνο σε μένα και υπερασπίζομαι κάθε μου θέλω με νύχια και με δόντια. Για να μπορέσω να δώσω στους άλλους, πρέπει πρώτα να είμαι στοργική σε μένα. Έμαθα να με αγαπώ, να με δέχομαι και να υπηρετώ το υπέροχο ταξίδι μου στα όμορφα. Όταν πεθάνω θέλω να χαμογελάω. Δεν πιστεύω στην θυσία. Μόνο στον έρωτα. (εννοώ και την αγάπη).

6. δεν μ’αρέσει να κάνω λάθος, πεισμώνω όταν έχω πέσει έξω και αποδειχτείς μαλάκας. Αλλά δεν είμαι μαλάκας. Κάποια στιγμή παραδέχομαι την ήττα μου και τελειώνεις μια για πάντα. Και συγνώμη μπορώ να πω. δεν μου χαρίζω, αν τρακάρει με τους αυστηρούς κανόνες μου. μαζί μου είμαι αμείλικτη.

7. φταίει ο ζυγός? Φταίει ο ανάδρομος φούφουτος? Παράλληλα με την αυτοπεποίθηση που ΙΣΩΣ προσέξατε, είμαι καταστροφή στην πώληση του εαυτού μου. έχω ανάγκη την αποδοχή στα μάτια αυτών που εκτιμώ και παλεύω πολύ χοντρά με τις συνέπειες της κριτικής. Ίσως γιατί είμαι και γω πολύ σκληρή μαζί μου… καμία μου έκφραση δεν φτάνει τις υψηλές μου προσδοκίες. Ανικανοποίητη.

8. (υπήρχε περίπτωση να μην κάνω ζαβολιά? Μα καμία!) Έχω έρθει εδώ για κάτι σημαντικό. Ανακαλύπτω άλλοτε φυσικά κι άλλοτε ορμητικά την δύναμη μου. είμαι μοναδική. πιστεύω ότι σπαταλιέμαι και ο αγώνας μου είναι να στενέψω όσο μπορώ την καθημερινότητα για να μπορέσω να ανθίσω. Έχω πάρα πολλά να πω και είναι μαλάκας όποιος δεν σκέφτεται να κάτσει να ακούσει.


Αυτά. Hows that for honesty? Tις ντομάτες όχι στα μαλλιά γιατί τάχω ισιώσει!

Και καλώ (αν με κάνετε παρέα μετά απ’αυτά) τους εξής 6:εστρέλλα, ανεμοσκορπίσματα, μαρίνα γ, διαστήματα, λάκης φουρουκλάς, και γλυκοκερασοζουνούνα. Ορίστε! 7 σχεδόν! λατρεύω το 7. τόπα αυτό?

*ακούγεται το «τι συμβαίνει εδώ» του γιάννη χαρούλη ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Η GCAST ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΙ #$%^%$#@#$%%$#@#$%$#!!!

Friday, October 3, 2008

Who the fuck are you?

Με τρελλαίνει η άνεση του κάθε ελάχιστου να με κοιτάει στα μάτια

Και να μην συρρικνώνεται με δέος.

Αλλά τι τα θες?

Ό,τι δεν φτάνει ο λίγος, τα κάνει κατηγορητήρια.

Προσαρμόζω την λαχτάρα μου

Ικανοποιώ την φαντασία μου στενεύοντας τις προσδοκίες…

Και έρχεται μετά ο υπερτυχερός άλλος πούχεις αναγάγει σε μαγεία

Και σου ζητάει τα ρέστα από το μονοσέλιδο τεφτέρι των αναγκών του!

Μεγάλε? Ρουφάω ό,τι λίγο μου σκάει χαμόγελο

Μαζί δυστυχώς με τα σκουπιδάκια σου.

Αλλά μην κοροιδεύεσαι ότι τα καταπίνω.

Είμαι απλά πιο δυνατή και μπορώ να τα ανεχτώ.

Όπως και την αδυναμία σου να με φτάσεις.

Όπως και την θλιβερή υπόνοια ότι αξίζεις τον χρόνο μου.

Συγκαταβατικά και γενναιόδωρα,

Η Ευκαιρία σου.

.

*αφιερωμένο στην Σ – που δεν θα το διαβάσει – για τον αγώνα που έκανε πέρσυ τέτοιο καιρό κι ευτυχώς την έκανε…

**ακούγεται το «dreamer» των supertramp