Οι κανόνες έχουν ως εξής:
Πέντε ερωτήσεις που θα έκανες ...
Σε έναν φιλόσοφο, σε έναν παλιό έρωτα, σε ένα μέντιουμ, σε ένα παιδί και στον καθρέφτη σου. Απο μία στον καθένα.
Πού να μην ήταν και δικής μου επινόησης παιχνίδι…! απαπα… δύσκολο πολύ. Μόνο ΜΙΑ ερώτηση? Που να τα λέει όλα για μένα ή που με εκφράζει αυτή την στιγμή? Αχ έχω δυσκολευτεί…
πάμε!
~~~
1.Ο Jean Paul Sartre είχε πει πως « ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που γίνεται μόνος του.» Θα ρωτούσα λοιπόν, ένα φιλόσοφο
Είμαστε αυτό που γινόμαστε (με δεδομένα χαρακτηριστικά και ένα ποσοστό σμίλευσης από την εμπειρία) ή γινόμαστε αυτό που είμαστε εξ αρχής (από τα γονίδια και το περιβάλλον μας)?
Μετά θα ρωτούσα πότε μπαίνει η ψυχή στο σώμα και πότε φεύγει… και…
(καλά, δεν κλέβω. Σταματάω!)
2.Δεν το ορίζω ως τέλος του έρωτα αλλά ο έρωτας αλλάζει μορφή λόγω της απόρριψης. Υπάρχουν όμως κατηγορίες πολλές. Απορρίπτεις κάποιον γιατί ήταν λίγος ή για το πολύ του που φοβήθηκες? Θα ρωτούσα λοιπόν έναν παλιό μου έρωτα:
'Εχω την θέση που μου αξίζει μέσα σου ή δεν κατάλαβες?
3.Το πόσο ευτυχισμένη θα είμαι στο μέλλον πιστεύω ότι είναι στο χέρι μου, ή μάλλον στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, πώς τα χειρίζομαι… Η δε υγεία είναι ζαριά. Δεν θέλω να ξέρω ούτε για μένα, και σίγουρα όχι για τα παιδιά μου… γι’αυτό αν είχα μόνο μια ερώτηση, θα ήταν φιλοσοφική. Επειδή το τι είναι ζωή για μένα είναι συνυφασμένο με το τι είναι τέχνη, θα ρωτούσα ένα μέντιουμ:
θα δημιουργήσω αυτό που προσπαθώ να πω?
4.Κι ένα παιδί…Η πιο δύσκολη ερώτηση να βρω είναι αυτή. Έχουμε συνηθίσει να ΑΠΑΝΤΑΜΕ στα παιδιά και όχι να ρωτάμε. Όμως τα παιδιά έχουν μια σοφία ιερή. Ξεκινούν με την μαγεία, τον γλυκό εγωκεντρισμό τους, την αγάπη χωρίς όρια και μια απλότητα που μεγαλώνοντας ξεχνάμε. Αγαπούν, εμπιστεύονται, χαίρονται, κοιτούν κάθε αναπνοή της φύσης, θαυμάζουν το άγνωστο…θα ρωτούσα λοιπόν ένα παιδί:
Θα μου εξηγήσεις το πιο όμορφο πράμα που αγαπάς?
5.Θέλω να μπορώ να κοιτάζω κατάματα τον εαυτό μου ό,τι κι αν κάνω. Ακόμη και όταν κάνω λάθος. Είναι δικά μου και τα λάθη, και οι κακίες, και τα άσχημα συναισθήματα. Με δέχομαι όπως είμαι. Αλλά θέλω να ξέρω ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ. Με τα δικά μου κριτήρια που είναι πολύ αυστηρά (γάμησε τα λέμε!). Όταν σ’αγαπούν, πολλά σου χαρίζονται. Ο εαυτός μου είναι ο μόνος που με αγαπά no matter what αλλά δεν με χαϊδεύει. Γι’αυτό θα τον ρωτούσα:
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, είμαι η καλύτερη που μπορώ να είμαι για σένα?
~~~
Καλώ τις τάλισκερ (ναι σιγά που δεν είσαι καλά!), αλεξάνδρα (γιατί θα προλάβεις λέμε), στέλλα (θέλω να τσεκάρω την συγκέντρωση σου!), ντίντι (για να απασχολείσαι, δεν είπαμε?) και τους γιάννη φιλιππίδη (γιατί μαράζωσε το άλλο σου μπλογκ!), μορφέα (φταις που γκρινιάζεις γιατί με φτιάχνει!), αν ακούς (σε δοκιμάζω πόσο το εννοείς ότι δεν το κλείνεις), και δημοσθένη (τι θα γίνει? Μίλα, έχω πάθει στερητικό!)
όσο δυσκολεύομαι και με φτιάχνει το παιχνίδι, τόσο θυμάμαι κι άλλους που θάθελα να παίξουν. λοιπόν, καλώ και τον adaeus (με ενδιαφέρει η γνώμη σου), τον γιάννη πέτσα (παίζεις παιχνίδια? τολμώ), τον λάκη θλιμμένο (σκέψεις για το τεφτέρι σου...) , την candyblue (για τον ιδιαίτερο τρόπο που τα ζεις όλα) και last but not least...την ντίβαΕΙΝΑΙΜΟΝΟΜΙΑ (δεν τόλμησα πριν αλλά αν γουστάρεις, θέλω πολύ!)
εννοείται ότι παίζει και όποιος άλλος γαργαλιέται...
.
*ακούγεται το "sweet jane" με τους leonard cohen και patti smith και μετά το "ψεύτικη ζωή με τους locomondo (άλλαξα το παιχνίδι, άλλαξα και το τραγούδι!)
