Συγκροτημένα σκόρπια ...

Είναι περασμένα δύο χρόνια που ‘είμαι’ εδώ. Έχω πλουτίσει απίστευτα. Σε σκέψεις, σε ανοίγματα μυαλού, σε συγκινήσεις και σε φίλους (το τελευταίο ήταν το πιο πολύτιμο αναπάντεχο, τάχουμε πει). Ακόμη και στο ‘μέτρημα’ του εαυτού μου από έξω μου. από άγνωστους που με ‘έκριναν’ από το μηδέν. Πολύ σημαντικό να κερδίζεις την εκτίμηση χωρίς δεδομένα. Χωρίς σκονάκια, χωρίς μεροληψίες.

Είμαι σ’ένα πανέμορφο μεταίχμιο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο εκτός από τα πριν. Το τώρα ανασαίνει ολοζώντανο και το αύριο παραμένει πάντα… αύριο. Δεν αγωνιώ για το ΤΙ θα γίνει. Με αφορά το ΠΩΣ θα το βιώσω. Ειλικρινά και στα μέτρα τα δικά μου. Τα πιο δυνατά μου εφόδια είναι το μυαλό και η καρδιά μου. αυτά συνδυάζουν την ψυχή μου. άρα και την ζωή μου. και δικαίως ζητούν τροφή. με λίγα λιπαρά.

Έχω σκεφτεί τόσο πολύ, τόσο βαθιά, τόσο εξονυχιστικά, τόσο επίπονα, τόσο υπεύθυνα και τόσο συνταρακτικά για τόσο καιρό… που η σάχλα φαντάζει ξένη γλώσσα. Στα ερεθίσματα μου, παράλληλα, έγινα πιο απαιτητική . οι μουσικές που μπορούν να με ταξιδέψουν, οι σκέψεις που με τρέφουν παραγωγικά, τα κείμενα που έχουν κάτι να μου πουν, οι εκφράσεις κάθε μορφής τέχνης που όλο και δυσκολότερα με συγκινούν … απαιτώ από μένα και από έξω μου όλο και περισσότερα.

Όταν λοιπόν διαβάζω βιβλία, πια ξεχωρίζω πιο γρήγορα την ειλικρίνεια και την πιστότητα των εννοιών. Κακό αυτό. Θα πει ότι βλέπω ξεκάθαρα τις δήθεν φιλοσοφίες του καθένα που είναι πέρα για πέρα κλεμμένες … και την αφελή ή πονηρά σερβιρισμένη προσπάθεια εντυπωσιασμού. Και στην τέχνη, φωνάζει το shocking factor που έδωσε πάσο σε ατάλαντους μικρούς… όλο έχει να κάνει με το μυαλό. Που πάει πακέτο με το χιούμορ. Και την αυτοκριτική. Πρώτα. Όχι μετά την κριτική των άλλων.

Έχω κακή σύνδεση . granted. Αυτό ελαττώνει τον χρόνο μου ακόμη περισσότερο. Έτσι το να διαβάσω κάτι καλό κι εδώ, γίνεται ακόμη πιο σημαντικό. Γιατί έχω συχνά την αίσθηση ότι διαβάζω κακομασημένα λόγια από άλλου το μυαλό …? το παίζουμε κι εδώ αυτό το παιχνίδι. κλέβουμε ευθαρσώς. Άλλοτε χαριτωμένα, άλλοτε κεκαλυμμένα. Λίγοι έχουν ΒΙΩΣΕΙ την διαδικασία σκέψης αυτών που προασπίζουν ως ιδεολογία … και φαίνεται ρε πούστη μου! νιαουρίζει από τα γαμοκεραμίδια !

Άλλο το είμαι από το θέλω να γίνω και το θάθελα να ήμουν. Μα εντελώς?! Και δεν είναι ντροπή. Συνέχεια προχωράμε (ορισμένοι τέλος πάντων) για να πάμε στον επόμενο στόχο. Ντροπή είναι μόνο να κλέβουμε τα σημαιάκια του άλλου. Και εγώ τουλάχιστον, δεν είμαι τόσο large για να κάνω την δουλειά ΚΑΙ για άλλους ενώ ξύνονται στην σκιά φορώντας μπλουζάκι «j’accuse!».

Δεν θα μου περάσει. Είμαι σε διαδικασία αδειάσματος από ό,τι περιττό. Το ξεσκαρτάρισμα που λέμε. Ό,τι με στενεύει και δεν μου κάνει πια. Ευθύνες, απαιτήσεις, πιέσεις, εξηγήσεις, και σαχλαμάρες. προχωράω. Και όσο συνειδητοποιώ την αξία μου, μικραίνω μπρος στα σημαντικά και απαξιώ πάνω από τα λίγα. Στον λίγο χρόνο που μας αναλογεί, ό,τι επιλέξει να προλάβει ο καθένας. Δεν θυμώνω καν για ν’αρχίσω τα αγαμίδια - έχει και ζέστη… απλά πλήττω …

*ακούγεται το "εyes without a face" του billy idol που το θυμήθηκα. (ΟΤΑΝ αποφασίσει να δουλέψει το gcast ... πάλι τσαλιμάκια μας κάνει ...)