Την περασμένη (νομίζω) βδομάδα, με κάλεσε η new girl on the blog να παίξω παιχνίδι ερωτήσεων. Πόσα blogοπαίχνιδα έχουμε πάιξει αυτά τα 5 χρόνια εδώ…!!! πολύ καιρό είχα και με πολλή χαρά ανταποκρίνομαι:
* Ποιο είναι το χρώμα των ματιών που σε συγκινεί περισσότερο;
Το ασαφές που αλλάζει με την διάθεση, που δεν ξέρεις πώς να το περιγράψεις: λαδί – πράσινο – μπλέ – γκρι…? Αυτό. Με τρελλαίνει.
Σχόλιο: Αντιθέτως με τρομάζει το μαύρο μάτι. Σαν τρύπα στο αχανές που σε ρουφάει. Καθόλου δεν τα θέλω αυτά τα μάτια. Κρύβουν και είναι ύπουλα.
* Αν χανόσουν φοβισμένος-η σ΄ένα δάσος, τι θα σκεφτόσουν (ή τι θα έκανες);
Αν ήμουν ήδη φοβισμένη όπως λες θα καθόμουν για λίγο να ανακτήσω την ψυχραιμία μου για να μπορώ να σκεφτώ τρόπο να προσανατολιστώ. Στην χειρότερη θα περίμενα να δω πού πάει ο ήλιος αλλά δεν θα σταματούσα να περπατάω.
Σχόλιο: πιο εύκολα θα μπορούσα να χαθώ στην θάλασσα παρά σε δάσος. Δεν με μαγνητίζει το σκοτάδι που πυκνώνει.
* Αν είχες τη δύναμη να επηρεάσεις τον ήλιο...θα τα έφερνες έτσι ώστε μόνο να ανατέλλει ή μόνο να δύει;Μαγικές στιγμές και οι δύο. Αλλά νομίζω ότι τα χρώματα από την νύχτα στην μέρα είναι ακόμη πιο έντονα. Μάλλον αυτό.
Σχόλιο: εδώ δεν μπορούμε να επηρρεάσουμε ανθρώπους για το καλό τους και θα αλλάξουμε τον ήλιο? Σουρεάλ ερώτηση!
* Ένα παλιό τραγούδι (των Γιώργου Μουζάκη και Γιώργου Γιαννακόπουλου) ρωτούσε "πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα"..εσύ πού νομίζεις ότι πηγαίνει και πού θα φτάσει (η βαλίτσα);
Δεν θυμάμαι τι λέει το άσμα αλλά αποφάσισα να μην το ψάξω. Και λέω: Δεν πιστεύω στην βαλίτσα. Μόνο στον άνθρωπο. Τίποτα δεν κινείται μόνο του (εκτός της φύσης).
* Ποιο μέσο μεταφοράς αγαπάς γιατί σου επιτρέπει να κάνεις όνειρα καθώς ταξιδεύεις; Μάλλον την βάρκα λόγω αγάπης στην θάλασσα…
Σχόλιο: …εφόσον δεν θεωρούμε μέσο μεταφοράς τον νου και το σώμα. Ε?
* Ποια είναι η ελπίδα που σε συντροφεύει;
Αχ είμαι απελπιστικά αισιόδοξη μες τον κυνισμό μου! Ελπίζω ακατάπαυστα ότι θα καλυτερεύσουμε τα πράματα. Ακόμη και στα πιο μαύρα μου, θυμάμαι ότι υπάρχουν χρώματα.
Σχόλιο: Πείσμα είναι μάλλον αυτό γιατί οι ενδείξεις είναι θλιβερές…
* Μπορείς να ταιριάσεις μ΄ένα τραγούδι την κάθε μία εποχή του χρόνου;
Όχι μόνο τις εποχές αλλά την κάθε στιγμή!!!
Σχόλιο: Πολλή δουλειά αυτό που ζητάς! Είναι blogοπαίχνιδο από μόνο του και χρονοβόρο. Και μετά τι? Ελληνικό? Ξένο? Απαπααα δεν ξεκινάω καν να απαριθμώ! Σόρι!
* Θέλεις να μου περιγράψεις το ωραιότερο μπαλόνι;
Αυθόρμητα θα σου πω, το αερόστατο. Πολύχρωμο και ελεύθερο να κοιτάει από ψηλά…
* Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός γεύσης παγωτού και πίνακα ζωγραφικής;
Συνδυασμό δεν μπορώ να σου κάνω. Έχεις πέσει σε ζυγό και μόλις πω ένα θα σκεφτώ άλλο! Θα σου πω όμως ότι απόλυτο παγωτό θεωρώ την βανίλια. Η αρχή όλων. Όσο για τον πίνακα ζωγραφικής, ο καλύτερος είναι αυτός που με συγκινεί, που με ξαφνιάζει, που μου κόβει την μιλιά, που με ταξιδεύει, που με μαγνητίζει… είναι αυτός που με κάνει να ακούω μουσική.
Δύο πράματα. Το πρώτο είναι ο εφιάλτης που βλέπω από μικρή ξανά και ξανά μες τα χρόνια. Αυτή η αίσθηση του να πέφτεις, να μην έχεις έλεγχο και να ξέρεις ότι θα σκάσεις άσχημα στο τέλος. (πολλές φορές δεν είναι τόσο άσχημο τελικά τα πέσιμο στον εφιάλτη, έχω να πω…).
Το δεύτερο είναι θαυμασμός για την βουτιά. Θέλει πολλή δύναμη να τολμάς να βουτάς. Κι αναρωτιέμαι, κλείνεις τα μάτια?
Αυτά. Μου πήρε λίγες μέρες γιατί έχει αναδιοργανωθεί πολύ ο χρόνος μου και έχω ξεχάσει! Αλλά το φχαριστήθηκα το παιχνίδι! Τι καιρό που είχα… ευχαριστώ new girl on the blog!
Και καλώ με την σειρά μου όποιον/όποια κάνει κέφι λίγο παιχνίδι… :)
